rodzaje psychologii, rodzaje psychoterapii

Mazi

Najważniejszym problemem do rozwiązania jest zintegrowanie oddziaływań szkoły z domem rodzicielskim ucznia Szkoła musi być instytucją przede wszystkim wspierającą poczynania pedagogiczne rodziców, czasem jednak i inicjującą lub ukierunkowującą. Nauczyciele winni znaleźć miejsce i czas na wszechstronne poznanie uczniów, a szczególnie ich:

- dojrzałości fizycznej
- dojrzałości społeczno-emocjonalnej
- dojrzałości intelektualnej
- sytuacji rodzinnej

Dotychczasowe formy współpracy szkoły z domem to: wywiadówki, zebrania ogólnoszkolne, kontakty poprzez dzienniczki uczniowskie, udział rodziców w imprezach szkolnych. Wszystkie te formy nie spełniają pokładanych w nich nadziei. Wywiadówki u większości rodziców kojarzą się z możliwością doznawania przykrości a nawet upokorzenia. Lęk przed szkołą oddala od niej rodziców. Zebrania ogólnoszkolne „na dłuższą metę” są dla rodziców męczące. Powtarzające się rok rocznie tematy spotkań nie spełniają swego zadania, gdyż nużą.

Podobnie negatywnie oceniają rodzice wykorzystywanie dzienniczków uczniowskich. Gdy się je przegląda nie można wyjść z podziwu o czym można jeszcze informować rodziców i w czym mają pomóc. Jakie bowiem ma spełniać zadanie ciągłe wypisywanie uwag, że dziecko się kręci, nie uważa, że biega na przerwach? Jak mają w tej sytuacji reagować rodzice, jaką postawę zająć wobec dziecka
.
Podnosząc problem współpracy szkoły z domem musimy zmienić dotychczasowe formy współpracy uwalniając je od istniejących błędów i złagodzić antagonizmy
.
Dom rodzinny winien poczuć potrzebę współpracy ze szkołą. Rodzice powinni zobaczyć w nauczycielach swoich sprzymierzeńców, a nie przeciwników, przed którymi muszą bronić swoje dziecko. Jeżeli doprowadzimy do tego, że w szkole powie się o dziecku również rzeczy pozytywne lub rodzic ujrzy swoje dziecko, nawet ucznia słabego w jakiś sposób wyróżnione i docenione, to z ochotą przyjdzie na spotkanie.

Omawiając z rodzicami dziecko nauczyciel winien przedstawić obiektywny obraz ucznia, a nie same negatywy traktując zalety jako rzecz naturalną o której nie warto mówić. Ocena dziecka musi ujmować całą osobowość, w pełnym kontekście cech temperamentnych i charakterologicznych a nie poprzez oceny przedmiotowe.

Spotkania z rodzicami mogą być uatrakcyjniane występami artystycznymi dzieci, wystawami prac, degustacją przyrządzonych przez dzieci potraw itp.Można obejrzeć film dydaktyczny a później wspólnie obejrzeć film dydaktyczny
a później wspólnie z rodzicami przedyskutować go.Dobrym rozwiązaniem byłaby raz w kwartale rozmowa rodziny z nauczycielem – „rozmowa rozwojowa” (zawsze z dzieckiem). Formy pracy mogą być różnorodne lecz wymagają przemyślenia i zaplanowania. Celem tych działań jest emocjonalne związanie rodziców z nauczycielami – wychowawcami ich dzieci.

Warto się głębiej zastanowić nad powrotem do odwiedzin przez nauczycieli domów rodzinnych w celu rozwiązywania różnych trudności w nauce i wychowaniu, stosując nawet niektóre formy psychoterapii. Metoda ta ma szczególnie duże znaczenie dla rodzin niechętnych do współpracy ze szkołą i słabiej wydolnych wychowawczo. Wprowadzenie wielostronnych kontaktów i różnorodnych form współpracy między szkołą, a rodzicami doprowadzi do „osobowego” kontaktu nauczyciel – uczeń – rodzic oraz do ideału, że szkoła powinna przypominać rodzinę.

Bibliografia.

• Gordon T. „Wychowanie bez porażek w szkole”, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1995r.
• Kargulowa A. „Dlaczego dzieci nie lubią szkoły”, WSIP, Warszawa 1991r.
• Rylke H., Klimowicz G. „Szkoła dla ucznia: Jak uczyć życia z ludźmi”, WSIP, Warszawa 1992r.
• Jacek Santorski „Zacznij od siebie; Jacek Santorski i CO”, 1997r.