rodzaje psychologii, rodzaje psychoterapii

administrator

Higiena psychiczna jest obecnie częścią medycyny jak i psychologii. Ma na celu przede wszystkim chronienie zdrowia psychicznego. Jest nim łatwe współżycie w społeczeństwie, równowaga stanów emocjonalnych, brak zaburzeń i wyraźnych wahań nastrojów, a także zdolność do aktywnego życia, dbania o siebie i własny rozwój. Jest w głównej mierze profilaktyką, która zapobiega większym zaburzeniom, czy trudnością z radzeniem sobie z własnym życiem, ale także umożliwia pokonywanie tych trudności, stresu i przeszkód, które stawia na drodze życie.

Początki higieny psychicznej wiązały się głównie z poprawą stanu pacjentów po ciężkich urazach psychicznych, czy cierpiących na schorzenia na tle nerwowym. Nad organizacją i wytyczaniem kierunków w opiece psychologicznej czuwa od 1908 roku Komitet Higieny Psychicznej.

Jeszcze kilka stuleci wcześniej, nie wspominając o wcześniejszych okresach choroby psychiczne traktowane były ze strachem i niezrozumieniem wśród społeczeństwa, a chorych ukrywano, albo umieszczano w więzieniach uważając to za skuteczną terapię. Ale na szczęście z czasem w miarę zdobywanej wiedzy z zakresu samej neurologii, psychologii czy psychiatrii większość schorzeń może być skutecznie leczona.

Głównymi zadaniami higieny psychicznej jest stworzenie dogodnych warunków życia, tak by zapobiegały one wystąpieniu zaburzeń psychicznych. Higiena psychiczna ma także zapewnić umiejętność radzenia sobie z problemami, które bezpośrednio nas dotykają.

Z higieną psychiczną wiąże się bezpośrednio pojęcie zdrowia psychicznego. Jest to zdolność do prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie oraz własnego w nim rozwoju. Za ludzi zdrowych psychicznie uważa się takich, którzy pod względem swojego zachowania nie odstają od ogólnie przyjętej, dość szerokiej normy, a działanie ich układów nerwowego, hormonalnego oraz narządów zmysłów jest prawidłowe z medycznego punktu widzenia.

Wszelkimi zaburzeniami psychicznymi zajmują się dziedziny medycyny: psychiatria i neurologia, a pomocny w leczeniu, zwłaszcza w ostatnich etapach może być także psycholog. Wiele z zaburzeń psychicznych może mieć swoje źródła w patologiach układu nerwowego (ADHD, schizofrenia, zespół rozdwojonego mózgu), toteż niezbędna jest współpraca neurologa i psychiatry.

Przyczynami zaburzeń psychicznych nie mającymi podłoża neurologicznego może być nagromadzenie trudnych, stresowych sytuacji życiowych, które przekraczają możliwości radzenia sobie z nimi zwłaszcza u osób słabszych psychicznie. Powoduje to rozchwianie emocjonalne, powstanie napięć wewnętrznych jak i pomiędzy członkami najbliższego otoczenia.

Życie we współczesnym świecie stawia przed każdym człowiekiem coraz większe wymagania, do których musi dostosować się także psychika. Przede wszystkim ważna jest odporność na sytuacje stresowe, umiejętność radzenia sobie z kilkoma trudnymi sytuacjami na raz, długotrwałej koncentracji, szybkiego i adekwatnego do sytuacji reagowania. Im bardziej wrażliwa jest jednostka, tym mniej potrafi radzić sobie z tymi wszystkimi sytuacjami i bardziej narażona jest na zaburzenia psychiczne. Dotyczą one nie tylko dorosłych, ale coraz częściej pojawiają się także u dzieci, co jest niepokojącym objawem, gdyż rozpoczyna powolną degradację społeczeństwa od najmłodszego pokolenia.

Aby zapobiegać takim sytuacjom zarówno w pracy jak i podczas nauki należy przede wszystkim dobrze ją rozplanować i zorganizować, tak by była ona przerywana odpowiednio długim odpoczynkiem i zmianą otoczenia oraz niezbędnym dla organizmu snem. Dużym ułatwieniem, zapobiegającym przeciążeniom psychiki w trakcie pracy, czy nauki jest systematyczność jej wykonywania. Należy również pamiętać o tym, że ma być ona dostosowana swym poziomem do wieku, stanu zdrowia oraz indywidualnych zdolności. W przypadku, kiedy obowiązki i zadania przekraczają możliwości danej jednostki mogą się stać źródłem frustracji, a ta z kolei źródłem poważniejszych zaburzeń.